Қазақ халқының сан ғасырлар бойы қаншама тарихи кезеңдердің рухани нәрін бойына жинап, өзіндік айрықша үнмен, өзгеше нақышппен, шебер шыңдалып, кемел дамып, ұлттық дара сипатта қалыптасты.
Әлдилеген әнінен күмбірлеген күйіне дейін тұнып тұрған ұлттық сана-сезім бояуы сіңген өнер құдіреті, көне аспап – домбыра. Араға біраз жылдар салып, қазақ домбырасының абыройын рухани өресін, ұлттық болмыстың ажырамас бөлігі екендігін ерекше түйсініп-түсіне қабылдап, мәртебесін қайтадан биіктетіп келеміз. Атап айтсақ, таяуда Арқалық қаласының әкімі Асанов Әмірхан Біркенұлының ұйымдастыруымен өткен «1000 домбыра» өте жоғарғы дәрежеде өтті деп айтуға болады.
Қаламыздың әр түпкірінен жиналған домбырашыларымыздың және мектеп оқушыларын, колледж студенттерін басын біріктіріп 1000 домбырашы бес күй ойнап рекорд орнатты. Осы орайда айта кетер болсам Ашутасты ауылының әкімі Турганов Абылай Олжабайұлына және мәдениет үйінің басшысы Байлин Сарсенбай Абдуллоұлына алғысым шексіз. Осындай күйшілерді қолдарына екі шекті киелі домбыраны ұстатып, мықты домбырашыларды «Нағыз қазақ қазақ емес – нағыз қазақ домбыра» деп дайындаған. Сіздерге жұмыстарыңызға табыс тілеймін, еңбектеріңіз жана берсін.
Гүлдана АЛМАҒАМБЕТ,
«Гүлдер» бөбекжайының
әдіскері,
Арқалық қаласы,
Ашутасты ауылы
Не тот учитель, кто получает воспитание и образование учителя, а тот, у кого есть внутренняя уверенность в том, что он есть, должен быть и не может быть иным. Эта уверенность встречается редко и может быть доказана только жертвами, которые человек приносит своему призванию.
Если учитель имеет только любовь к делу, он будет хороший учитель. Если учитель имеет только любовь к ученику, как отец, мать, он будет лучше того учителя, который прочёл все книги, но не имеет любви ни к делу, ни к ученикам. Если учитель соединяет в себе любовь к делу и к ученикам, он совершенный учитель.