Шуақты Наурыз мейрамы жақын қалды. Алайда елімізде мерекені тойлау бір жеті бұрын басталып кетті. Кез келген білім ордасына бас сұға қалсаң, қазақы оюмен оқаланған қамзолды үстіне, тақияны басына келістіріп киген білім алушылар мен олардың ұстаздарын көресің.
Бұл ұлттық құндылықтарымыздың қайта жаңғырып келе жатқанының белгісі болса керек. Рухани жаңғыру жолында ықылым заманнан бері қазақпен бірге жасап келе жатқан ұлттық өнеріміз бен салт-дәстүрлерімізді жас ұрпаққа насихаттап отырудың маңызы ерекше. Бұл жолда өзіндік үлесін қосып, қанатымен су сепкен қарлығаштай болып жүрген жандар аз емес. Бірі ұлттық тағамдарымызды халықаралық деңгейге шығаруды мақсат еткен, он саусағынан бал тамған Гүлнұр Кәкімбек болса, енді бірі қазақы салт-дәстүрдің насихатшысы, қолы көпке ортақ шебер Алуа Сартаева. Екеуі де жас ұрпаққа білім мен тәрбие беру жолында еңбек етіп жүрген ұлағатты ұстаз.
Қол мен қиялдың еңбегімен айналысып жүрген Алуа Олеговна Қостанай ауданындағы Мичурин жалпы білім беретін мектебінің көркем еңбек және өзін-өзі тану пәндерінің мұғалімі. Жастайынан басталған қолөнерге деген қызығушылығы толастаған емес. Айтуынша, жасап жатқан дүниеңнің сапалы әрі әдемі болып шығуының басты талабы – айналысып жатқан ісіңе деген шынайы сүйіспеншілік. Расымен де, сонда қолыңнан шыққан кез келген дүниенің нәтижесі ойдағыдай болады.
– Кішкентай кезімде анам көрпе көктеп отырғанда жанына барып, қызыға қарайтынмын. Анамның жасаған әрбір қимыл-әрекеті, мен үшін сондай қиын әрі ерекше көрінетін. Артынша қолөнер бұйымдарына деген қызығушылығым арта түскендей. Сөйтіп бірнеше жылдан бері қазақ халқының ұлттық оюымен өрнектелген көрпелерін, қоржын, тіл көзден сақтайтын тұмаршалар, салт-дәстүріміздің бірі «Сырға салу» рәсіміне арналған сәукеле-қобдишаларын жасап, сүйікті істімді табыс көзіне айналдырып жүрмін, – дейді бізбен әңгімесінде.
Ал мерекелік дастарханға жент жасап қою үшін талқан іздеп, артынша ойда жоқта көпшіліктің сұрауымен ұлттық тағам түрлерін жасап, табиғи өнімдері кеңінен сұранысқа ие болып жүрген Гүлнұр Өміржанқызы Қостанай өңірлік университетінің журналистика және коммуникациялық менеджмент кафедрасының аға оқытушысы. Пайдасы мол табиғи өнімдерден жасалатын ұлттық тағам түрлері: ақ және қызыл ірімшік, құрттың бірнеше түрі, балқаймақ, тары, талқан, жент, сорпаға салатын құрт, сүзбені тапсырысқа дайындап, бүгінде «Qazaq brend» деген атаудағы жеке кәсібін дөңгелетіп отыр. Бала кезден қазақы қаймағы бұзылмаған ортада өскендіктен, ұлттық тағам түрлері таңсық еместігін айтады.
– Аллаға шүкір, ата-әжемнің он баласы бар. Кішкентай кезімізде, демалыс сайын, барлық немерелерінің басы ауылдағы қара шаңырақта қосылатын. Күбіге көже пісетінбіз. Әрқайсымыз ойын арасында кезекпен-кезек пісіп жүріп, кешке дейін әлгі көжені түбіне түсіретінбіз. Әжеміз даладағы пеште нан пісіретін, содан ол ыстық наннан быжыма жасайтынбыз. Одан қалды ірімшік пен құрт дайындайды. «Қыз – жат жұрттық» емес пе. Бәрімізді ата-әжеміздің қасына ауылға жинағанда сол кісілердің үлгісімен бәрін көріп, біліп өссін дегені шығар. Енді, міне, мен де балаларыма білгенімді айтып, үйретіп отырамын, – дейді.
Осылайша қос кейіпкеріміз де ұлттық құндылық насихаттау ісіне үлкен маңыз бөліп, оның ұмыт қалмауы жолында ат салысып келеді.
Жамал ШАУКЕН,
суретті түсірген автор
Не тот учитель, кто получает воспитание и образование учителя, а тот, у кого есть внутренняя уверенность в том, что он есть, должен быть и не может быть иным. Эта уверенность встречается редко и может быть доказана только жертвами, которые человек приносит своему призванию.
Если учитель имеет только любовь к делу, он будет хороший учитель. Если учитель имеет только любовь к ученику, как отец, мать, он будет лучше того учителя, который прочёл все книги, но не имеет любви ни к делу, ни к ученикам. Если учитель соединяет в себе любовь к делу и к ученикам, он совершенный учитель.