Зерттеушілік қабілетті дамыту

Выпуск - №14 (461)   :   09.04.2021
282

Смартфонға тәуелділік және оның салдарын Ы.Алтынсарин атындағы Обаған ОМ 9-сынып оқушысы Альмира Қасқырбаева зерттеп, республикалық ғылыми жобалар байқауының облықтық кезеңіне қатысып, 3-орын алды.

Альмираны «Смартфон дисплейінің жасөспірімдердің көру қабілетіне әсері» сұрағының толғандырған себебі – өзінің бойында осы смартфондарды жиі қолдану әсерінен көзінің көру қабілетінің нашарлауы. Бұл көз ақауы медицинада жақыннан көргіштік, яғни миопия деп аталады. Дүниежүзінде әрбір үшінші адам миопиямен ауырады екен. Миопияның саны жыл сайын 5%-ға артып отыр және кейде мүгедектікке әкеп соқтыратын бірден-бір себеп болып жататынын ескерсек, бұл мәселенің қаншалықты маңызды екенін түсінуге болады.
Жобаны дайындау барысында Ы.Алтынсарин атындағы Обаған орта мектебінің 7-9 сынып оқушылары арасында сауалнама жүргізілді. Оған 36 оқушы қатысты. Сауалнама қорытындысы бойынша 14 оқушының, яғни 39 пайызының көру деңгейі төмен екендігі, ал олардың 13-інің алыстан көрмейтіні анықталды. Ғаламтор мен әдебиеттер тізімінен тақырыпқа қатысты ақпараттар жинақтап, көру қабілетін сақтау туралы жадынама әзірленді.
Альмира көз құрылысы туралы мәліметтерді жинақтап, жасөспірімдердегі көру қабілетінің бұзылу себептерін анықтап, көз кемістігін түзетуде көзілдіріктің алатын рөлін қарастырды. Оның аясында Қостанай облыстық офтальмологиялық ауруханасына барып, офтальмолог-дәрігері Сәуле Сеилованың қабылдауында болды. Медициналық сараптаманың нәтижесі талданып, смартфонды пайдалану барысында көз ақауларын болдырмау жолдарын қарастырды.
Болашақ жастардың дені сау, техника тілін меңгерген, білімді болуы керек. Алайда, қолына смартфон ұстағандардың екінің бірі миопия ауруымен ауырса, бұл қуанарлық жағдай емес. Қазіргі цифрлық технология дамыған заманда смартфоннан толық қол үзу мүмкін емес, дегенмен оны дұрыс пайдалануды үйрену керек.

Әйгерім АНУАРБЕКОВА,
Ы.Алтынсарин атындағы
Обаған ОМ физика-
математика пәнінің мұғалімі,
Алтынсарин ауданы

 

Реклама

Трогательное суеверие заключается в том, будто благодаря знанию всё большего числа фактов человек приходит к знанию действительности. Сотни разбросанных, не связанных друг с другом фактов вбиваются в головы учеников; их время и энергия заняты заучиванием всё большего и большего числа фактов, так что для мышления остается мало времени и сил. Несомненно, мышление без знания фактов остаётся пустой фикцией; однако одна только «информация» может оказаться таким же препятствием для мышления, как и её отсутствие.

Я никогда не учу своих учеников, я пытаюсь только обеспечить условия, в которых они смогут учиться. Учителю необходимо узнать об интересах ученика, увидеть в нём потенциал и бросить все силы на его развитие. Причём сделать это так, чтобы ребёнок хотел учиться и мог это делать.