Наурыздың 14-інде еліміз Наурыз мейрамының басы – «Көрісу күнін» атап өтеді. Бұл күнді «Амал мерекесі» деп те айтады. Қостанай ауылшаруашылық колледжінде де студенттік парламенті пен ұстаздар қауымы Наурыздың басы саналған бұл күнді атап өтті.
Көрісу күнінің мәні мен мағынасына келер болсақ, халық қыстан аман-есен шыққанына, көктемге аяқ басып, туыс-туған, көрші-көлеңмен жүздескеніне қуанып, қол алысып, төс қағысады. Ең бастысы, бір-біріне деген араздық, өкпе-ренішті ұмытып, амандық тілейді. Көрісу – тек адамдардың бір-біріне амандасып, жақсылық тілейтін, бір-бірімен қауышатын мерекесі ғана емес, сондай-ақ жасы үлкендерге ізет көрсететін күн болғандықтан, Көрісу салты бір күнмен шектеліп қалмайды, наурыз бойы жалғаса береді.
Колледжімізде ұлттық салт-дәстүрімізді ғасырдан-ғасырға дұрыс жеткізе білуге бағытталған «Ұлттық қолөнер» көрмесі ұйымдастырылды. Көрмеде оқушылар қазақ халқының ұлттық тағамдарынан дәм татып, қазақи нақышта өрнектелген ұлттық киімдердің түрлерімен танысып, әр киімге тігілген ою-өрнектің маңызын түсінді. Ал ер балалардың арасында ұлттық ойын асықтан тартысты жарыс өтті. Өткізілген іс-шаралардың нәтижесінде білім алушылар шартты түрде наурыздың 14-і «Көрісу күні» деп атауын, ал халық арасында Наурыз мейрамын қарсы алу осы күннен басталатынын түсінді.
Студенттер жасы үлкен адамдарға сәлем беріп, бір-біріне «Жасың құтты болсын!», «Жасыңа жас қосылып, ғұмырың ұзақ болғай!» деп ізгі тілектерін білдіріп, бұл күннің ерекшеліктерін: бұрынғы өкпе-реніштер кешірілуі тиіс, егер біреумен араз болсаң, оны ұмыту күні екеніне толықтай куә болды. Осылайша ұлттық салт-дәстүрлер насихатталған күн алдағы уақытта Наурыз мерекесін тойлауға бағытталған ерекше іс-шаралармен жалғасын таба бермек.
Алия ЖАБАКОВА,
Қостанай ауылшаруашылық
колледжі директорының
тәрбие ісі жөніндегі
орынбасары
Не тот учитель, кто получает воспитание и образование учителя, а тот, у кого есть внутренняя уверенность в том, что он есть, должен быть и не может быть иным. Эта уверенность встречается редко и может быть доказана только жертвами, которые человек приносит своему призванию.
Если учитель имеет только любовь к делу, он будет хороший учитель. Если учитель имеет только любовь к ученику, как отец, мать, он будет лучше того учителя, который прочёл все книги, но не имеет любви ни к делу, ни к ученикам. Если учитель соединяет в себе любовь к делу и к ученикам, он совершенный учитель.