Биыл қазақтың көрнекті педагог-ағартушысы, қоғам қайраткері, жазушы Ыбырай Алтынсариннің туғанына 180 жыл толуын атап өтеміз. Республика көлемінде бірқатар іс-шаралар да қолға алынуда.
Ең алдымен, әрине, насихат жұмыстарының да мықтап жүргізілетіні анық. Осы мақсатта мектепалды жастағы балаларға Ыбырай Алтынсариннің өмір жолы мен шығармашылығы туралы ақпаратты қалай қызықты етіп жеткізуге болады? деген сұрақ төңірегінде толғанып, балалар не жайлы білгісі келетіндігі, қандай жұмыс түрлерін қолдануға болатындығын анықтадым.
Балабақшамыздың тәрбиеленушілеріне ауызша журнал ұйымдастырып, оларды Ыбырай Алтынсариннің балалық шағымен таныстырдым. Балалар ол кісіні жас кезінен бастап ауылында бейбітшілік сотының құрметті лауазымын атқарған атасы Балғожа би тәрбиелегені туралы зер салып тыңдады. Өмірінің соңғы күндеріне дейін Ыбырай Алтынсарин өзінің кіші Отаны – Жаңбыршы ауылын ұмытпаған. Бұл күндері ұлы жерлесіміз туралы естелігіне бұрынғы болыс Қостанай облысы аумағындағы Алтынсарин ауданы болып аталды. Ыбырай мектепке 9 жасында барған. Бала Ыбырай мектептегі сабақтармен қатар бос уақытының барлығын оқуға арнады. Мұғалімдер дарынды балаға бірден назар аударды, олар түсіндіргендердің бәрін мұқият қабылдады, әр пәнге терең үңілді.
Ыбырай Алтынсарин туған халқын ерекше сүйді, оның болашағына зор сеніммен қарады. Ол өсіп, өмір бойы халқына деген сүйіспеншілігін дәлелдеп, қазақтардың балалары да білімге қол жеткізе алатындай күш жұмсады. Алтынсарин өзінің жеке қаражатына қазақ отбасыларынан шыққан ұлдарға арналған бастауыш мектеп ғимаратын салды. Мектеп алғашқы оқушыларға есігін айқара ашты және оған келген балалар көптеген қызықты дүниелерді біліп, танымал бола алды. Өмірдегі сарқылмайтын байлық – білім екендігін айтқан Ыбырай Алтынсариннің өмірі өте қызықты және мазмұнды болды. Балалар оның туған өлкесінің табиғаты туралы өлеңдерін тыңдап, суреттердің вернисажын ұйымдастырды.
Ыбырай Алтынсарин – ғасырлар өтсе де, заман өзгерсе де өзі өмір сүрген заманы мен өмірінде қазақ балаларына «Кел, балалар, оқылық» деп жар салудан тынбаған, сол арқылы қазақ балаларының надандық қамытын киюіне жол бермеген бірден-бір тұлға болып қала бермек. Оның осы қанатты сөзі әлі де күшін жойған емес. Сондықтан, Ыбырай атамыздың ісін жалғастыратын, арманын орындайтын біздер үшін осы жолдан өту үлкен құрмет және зор міндет.
Гүлдана УРКУМБАЕВА,
«Улыбка» б/б қазақ
тілі мұғалімі,
Лисаков қаласы
Я спросил у посла Японии, каким образом его страна сумела так быстро достичь высокой степени развития, стала играть в мире столь важную роль? Мне очень понравился ответ посла: «Японцы верили, что единственный способ поднять страну – это дать своим детям лучшее образование, чем они имели сами, самым важным для них было уйти от своего положения крестьян и получить образование. Поэтому в семьях огромные усилия прикладывались к тому, чтобы поощрять детей хорошо учиться в школе, чтобы они могли чего-то достичь. Из-за этого стремления постоянно чему-то учиться, через систему образования распространялись новые идеи из внешнего мира. Это одна из причин быстрого развития Японии».
Всевозможные разновидности книги как объекта не изменили ни её назначения, ни её синтаксиса за более чем пять веков.
Книга – как ложка, молоток, колесо или ножницы. После того, как они были изобретены, ничего лучшего уже не придумаешь. Вы не сделаете ложку лучше, чем она есть…
В XVI веке венецианскому печатнику Альду Мануцию пришла в голову великая идея сделать книгу карманного формата, которую гораздо легче возить с собой. Насколько я знаю, более эффективного способа перемещения информации так и не было изобретено. Даже компьютер со всеми его гигабайтами должен быть включен в сеть. С книгой таких проблем нет. Повторяю: книга – как колесо.